Ernst Wiechert

„A zwycięzcy byli wzburzeni, bo nagroda za zwycięstwo kruszyła im się w palcach jako czasowa i przemijająca, a w rękach pozostawał tylko lęk przed światem, przed straszliwym, w samotności skamieniałym obliczem świata. Świata który jutro mógł wywołać następną katastrofę, katastrofy bowiem nie można odwrócić samolotami i działami, tylko cichą i prawie świętą siłą dojrzałych i przemienionych dobrocią serc ludzkich. Zwycięstwo zbrojne jest jak plewy na klepisku świata, nawet jeśli zostało osiągnięte inteligencją umysłu. Natomiast zwycięstwo serc mogłoby ujarzmić nawet demony.”

Ernst Wiechert, Missa sine nomine (1950), przekład Maria Kłos- Gwizdalska

Ernst Wiechert

On sam stał tu jak gdyby po raz pierwszy. Nie bez lęku i nie bez

wstydu, i nie bez pełnego zrozumienia, że zawsze będzie lichym

kapitanem tego rozbitego statku. Lecz jednak z cichą radością, która

płynęła z tego do czysta wymytego obrazka i napełniała także i jego.

Uciekł, ale wrócił i teraz już zostanie.

Fragment powieści Missa sine nomine (1950), w przekładzie Marii Kłos- Gwizdalskiej

Йосиф Сліпий

“Нікчемний той народ, який не вшановує  пам'ять своїх героїв,  які боролися за волю і незалежність  своєї держави.”